പൊട്ടുതൊട്ടില്ലെന്നു തോന്നി,

നെറ്റിയുണ്ട്.

കുളിച്ചിട്ടേയില്ലെന്നു തോന്നി,

മുടിയീര്‍പ്പമുണ്ട്.

നല്ലതൊന്നുമുടുത്തില്ലെന്നു തോന്നി,

മുണ്ടുപെട്ടിയുടെ കരുതല്‍ മണമുണ്ട്.

കണ്ണെഴുതിയില്ലെന്നു തോന്നി,

ചിമ്മുമ്പോളെരിവുണ്ട്.

അടിയുടുപ്പില്ലെന്നു തോന്നി,

ചരടിന്‍റെ വലിവുണ്ട്.

പൂവ് ചൂടിയില്ലെന്നു തോന്നി,

മുടി മുല്ലവെണ്മയുണ്ട്.

മുഖം മിനുക്കിയില്ലെന്നു തോന്നി,

മെഴുക്കെണ്ണക്കനിവുണ്ട്.

ചെരിപ്പിടാന്‍ മറന്നതല്ല,

നഗ്നപാദം വെച...

എവിടെയോ സ്വയം

നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ ഒരാളാവണം

ബുദ്ധന്‍.

അതോര്‍ത്തെടുക്കുകയാവണം

അയാളെപ്പോഴും.

നമ്മളയാളെ

അരയാല്‍ത്തണലിലിരുത്തി.

ധ്യാനമെന്നു വാഴ്ത്തി.

തിരിച്ചെടുക്കാനാവാത്ത ഒരാളെ

അത്രയും ഗൂഢമായി

തിരയുകയായിരുന്നു അയാളെന്ന്

ആരറിയാന്‍?

വീടും കുടിയും

തന്‍റേതെന്നൂറ്റം കൊണ്ടതെല്ലാം

അയാള്‍ക്കതിനായി

ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടി വന്നു.

അവനവനെത്തിരയുകയെന്നതെത്ര

ക്ലിഷ്ടസാദ്ധ്യമായ യജ്ഞമാണെന്ന്

അവനവനു പോലും

നട്ടുച്ചയ്ക്ക് 

ഉണങ്ങിയ മരത്തിന്റെ

തെറ്റത്തെക്കൊമ്പിൽ

ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു 

ഒരു കാക്ക.

വരണ്ടുണങ്ങിയ 

കുളക്കരയിൽ.

മരക്കൊമ്പിൽനിന്നും 

കാക്ക 

പറക്കുന്നു.

കുളത്തിലതിൻ

നിഴലൊരു മേഘം.

തെളിഞ്ഞുകത്തുമാകാശം.

വരണ്ട് ഒരു കുളം.

കരയിലെ ഉണങ്ങിയ മരം.

കാക്കയതിന്റെയോർമ്മയുടെ 

കൊക്കിലേന്തിപ്പറക്കുന്നു.

കാക്കച്ചിറകു മാത്രം 

മേഘമായി...